მე, ფემინისტი

სუ მეჯმება რო მე თურმე ქალთმოძულე ვარ და არა პარიტეტული – მდედრობით სქესთან მიდგომაში… არადა ახლო ადამიანები, ძირითადში, იმედია, ასე არ ფიქრობენ

ხოდა ხალხო მე ვარ ყველაზე დიდი ფემინისტი ვინც გინახავთ, იმიტო რო პირველ რიგში – ქალებისგან ვითხოვ და რაც უარესია(დებილი ვარ და იმიტო) – მოველი ზუსტად იმდენივეს რასაც ვითხოვ და მოველი მამრებისგან.

იმავე მანქანის ტარებაზე – არასოდეს არ ვამბობ რო ქალებს “არ შეუძლიათ” ატარონ, ვამბობ რო აღზრდის ბრალია და თავის დროზე დაუკვირვებლობის – რო ცუდად ატარებენ და ამ დაჯმით – სუ ხაზს ვუსვამ იმას რო ქალებისგან მოველი – ისეთივე გააზრებულ ტარებას, პასუხისმგებლობიან პარკირებას და პატივისცემიან მიდგომას სხვა მანქანებისადმი – როგორც კაცებისგან მოველი. კი არიან ცუდი კაცი მძღოლები – და იმ ცუდ კაც მძღოლებს წინ ერთვით სიტყვა “ცუდი” – იასნა?

დიახ, მე ვთვლი რო ემანსიპაცია უნდა იწყებოდეს 5 წლამდე, მე მჯერა რო გოგო ბავშვებიც და ბიჭი ბავშვებიც ერთნაირად რაღაც მომენტში ეკითხებიან მამას “ვა მამა ეგ რა არისო?” – და მიუთითებენ რულზე, ან სიჩქარეების კოლოფის რიჩაგზე. რაზეც მამა – ბიჭის შემთხვევაში რეაგირებს “ურაა, კაცია!” – და ისვამს კალთაში და აჭერინებს რულს და უხსნის ყველა გადამრთველს რა რას აკეთებს, როცა გოგოს პასუხობს “შენი საქმე არაა შვილო ეს, წადი დედაშენთან პომადა წაისვით სარკის წინ” – ვსიო, წერტილი – ის ბავშვი გაიზრდება აჩერედნაია ტუპაია პიზდა ზა რულიომ.

ხო გასაგებია რა გაიზრდება ეგეთი გოგოსგან? – დიაგნოზი ხომ არის? – ხოდა რამდენი დღეს მცხვორები ქალი იცით რომელიც ბავშობაში მამამ მუხლებზე დაისვა და ტარება ასწავლა? – აბა რატო გიკვირთ რო ვაჯვამ?

რა თქმა უნდა ასეთი გოგო ვერ გაიზრდება კარგი მძღოლი და ვერ გაიზრდება დაჟე ოდნავ მიახლოვებული მძღოლი იმ მამრთან რომელსაც მამა მთელი ცხოვრება ტარებას ასწავლიდა…

კი – ცუდი კაცი მძღოლები არსებობენ, და იმათ ქვიათ “დებილი კაცები”, კი – კიდევ არიან იმენნა განზრახ ცუდი მძღოლები – რომლებმაც იციან რო აშავებენ და სპეცომ აშავებენ, ადრენალინის გამო ან “კაი ტიპობისთვის” – იციან რასაც აშავებენ და ხშირად აკონტროლებენ სიტუაციას ყველა გარშემო მყოფზე უკეთესად… ტუპოი პიზდები კიდე აშავებენ და აზზე არ არიან რა დააშავეს… ამაშია სხვაობა

და ვთვლი რო აშავებენ არა მხოლოდ მამები, აშავებენ დედებიც – რომლებიც 3-4-5-6 წლის გოგოს(და ბლიაძ 18 წლამდე ვაფშე…) ასწავლიან პომადის წასმას და პუდრის და თვალების დახატვას… და მილიარდ სირიზმს…

რის გამოც გოგო თვლის რო ეს არის მისი “საქმე”… დედამ ასწავლა და… და დედა თვითონ სუ მაგას შვება და…

მოდით რა მაშინ @!@ის წოვაც ასწავლეთ – ბარემ… რატო მაგას არ ასწავლით? – იმიტო რო მაგას მერე თავისით “დაამუღმებს” ხო რო დაჭირდება? – ხოდა პუდრასაც დაამუღამებს რა, მაინც 99% გოგოებისამ არ იცის მაკიაჟის გაკეთება ამდენი წელი დედასთან ერთად “ხატვის” მერე… თუ სწავლებაა მართლა მინეტი ასწავლეთ, და კი – ვიყოთ ფემინისტები – ბიჭებს კუნი ასწავლოს მამამ, და კიდე ორგაზმის კონტროლი… რატო არ ვასწავლით?

იმიტო რო ვზროსლი რამეებს – დაამუღმებს როცა ვზროსლი იქნება და დიდი არაფერი “დამუღამება” მაგას არ უნდა და ძაან ინდივიდუალურია(მათ შორის მაკიაჟიც) და დამოკიდებულია იმაზე როგორი ადამიანი გაიზრდება(ნაკვთები, თმის ფერი, მოდა…)

ხოდა ან ბიჭებსაც ასწავლონ დედებმა პომადის წასმა – ან დაანებონ გოგოებისგან “პლასმასის ბარბიების” გაზრდას თავი და ასწავლონ ის რაც “მერე გამოადგება” – მაგალითად მათემატიკა… ან რამე ნორმალურ ჰობიზე შეიყვანონ და კიდე როგორც ბიჭებს მერე დიდხანს პანღურს ურტყამენ – როცა ხვდებიან რო უყვარს იმ ბიჭს ის სპორტი მარა არ ყოფნის ნებისყოფა… და გოგო კიდე გამოყავთ – “რად უნდა ეხა მაგას ტენისი, გოგოა, გათხოვდება ბავშვებს გააჩენს, ფულს ვყრი ტყვილა და დამყავს ქალაქის მეორე ბოლოში”

წადი შენი… მართლა დისკრიმინატორი… და ამას შვებიან ძირითადად დედები თავისით

მე ვარ ყველაზე ფემინისტი – იმიტო რო ყოველთვის ვუსმენ ქალებს და ვცდილობ ვესაუბრო არგუმენტირებულად და რაციონალურად, რაზეც ხშირად მეჯმება – რო მეო არ მჭირდება ეს შენი დალაგებული აზრიო, მე მინდაო რო მიხვდეო რო უნდა ან მიღრიალოო, ან ჩამეხუტოო – ან ტრაკზე მიმტყეპოო (იმის მიხედვით რაზე ვკამათობთ) – და ეს არის, ჩემი აზრით – ყველაზე დისკრიმინაციული მიდგომა, ქალი თვითონვე რო აღიქვამს საკუთარ თავს უმართავ ჰორმონების გროვად რომელზეც ზემოქმედება ძიშოვი “ტრიუკებით” უნდა მოახდინო…

მე გცემთ პატივს და გელაპარაკებით როგროც კაცს, ისევე როგორც “უცხო” ქალებს – ვალდებული ვარ ველაპარაკო როგროც კაცებს, მაგალითად სამსახურში და საქმეში. თუ იქაც ბარემ კაცებმა ეგრე მოვაგვაროთ ხოლმე პრობლემები? – ხან ჩახუტებით, ხან დაღრიალებით, ხან… ხან დაგზასოთ ხოლმე არა? – მივხვდეთ რო კაცის სითბო დაგაკლდათ და…

ეს ცუდია, ყველაფერი ეს – ძალიან ცუდია, იმიტო რო ვ იტოგე ბარბით გაზრდილ გოგოებს – პარიტეტი ვაფშე არ უნდათ

უნდათ რო ტყუილ კომპლიმენტებს ეუბნებოდე, როცა პროფესიულად ბანძები არიან – თვალებს ხუჭავდე, სამსახურში მინიუბკის და დეკოლტეს გამო იღებდე(აბა რატო იცვამთ გასაუბრებაზე გამოწკეპილად? – იმიტო რო პადსაზნაწელნა გინდათ რო მაგანაც “წაგახმაროთ” ხელით თუ დაგჭირდათ…), კარებს უღებდე, ფულს უხდიდე, კამათისას – მათ მხარეზე დგებოდე და “იცავდე” – მარა თან სამზარეულოში ცხოვრების გატარება და პერერივებში მუხლებზე დგომა და მონებივით @!@ის წოვა – არ უნდათ (კი, არიან ვისაც მარტო კუხნა უნდა და მარტო “საკუთარი კაცი” და სუფთა ქალური “ბედნირება” და არაფერი მეტი და ეგ სამართლიანია, ბაზარი არ არის, ქალი რომელსაც უნდა ქალობა – დიდი “ქ” ასოთი ისევე საპატივსაცემოა როგორც კაცი რომელსაც უნდა ტუპოი მაჩოობა და კიდია ქალების უფლებები… 5 რამე ვთქვი ეხლა და ვინც 2-ზე მეტი ვერ გაიგო – დახურეთ წადით)

გინდათ რო თავისუფლები და დამოუკიდებლები იყოთ – სადაც გაწყობთ და გინდათ რო დამოკიდებული და დაცულები იყოთ – სადაც გჭირდებათ.

ეგრე არ არის, დებო – ჩვენ ეგეთი ფუფუნება არ გვაქ – ყველგან მარტოები ვართ და ყველგან სამი ზა სიბია, და მე ლიჩნა ვთვლი რო ემანსიპაცია – ერთ-ერთი ყველაზე დიდი შეცდომა იყო – ქალების, სამი ნაპრასილის ქვია მაგას…

მარა კი ბატონო – თუ მე უნდა ავიტანო “CEO” ქალები რომლებიც თითებს მიქნევენ და მაკაჩავებენ და მე უნდა ისევე 1, 2, 3 და მეტი საფეხურით ქვევით ვიდგე – როგორც ლუბოი კაცთან ვიდგებოდი და ბოდიშებს მოვიხდიდი და შევასრულებდი ბრძანებებს(და კიდე სამსახურიდან გამაგდებდა), მაშინ იმდენივე მოგეთხოვებათ და არაფერი ისე ნერვებზე არ მშლის როგორც დამკვეთი რო ქალი მყავს და ზარანეე რო ვიცი რო “პიზდეცი” იქნება დაკვეთა იმიტო რო რამდენი იმას ჰორმონები აუთამაშდება, ვიღაც კაცი კომპლიმენტს(და ტრაკზე წამორტყმას) მოაკლებს და ა.შ. – იმდენი ჩემ პროექტზე უნდა ტვინი მოი!@#ას “ეს დიზაინი არ მომწონს, ის კნოპკა გაწიეთ, ეს ფუნქციაც მინდა…” – არა!

გავიდა უკვე საკმარისი დრო – აპრეძელიწეს უჟე, თუ გინდათ ემანსიპაცია, რულზე ჯდომა, საკუთარი შემოსავალი, მმართველი თანამდებობები, თავისუფლება, დამოუკიდებლობა და ზოგადად ყველა “კუნილინგუსი” – გეყოთ სარგებლობა საკუთარი ქალობით კაგდა ვამ ეტა უდობნა…

და ამას გეუბნებით არა როგროც კაცი, არამედ როგორც ჭეშმარიტი ფემინისტი – იმიტო რო მე მჯერა რო ქალები ისეთივე ადამიანები არიან, პროსტო გაიჯვეს თავზე და ვერ ჩამოიჯვეს… და ფემინიზმი ქალების თვზე გადაჯმის ქადაგება კი არ არის და მარტო ქალების უფლებების დაცვა კი არ აქვს მიზნად – ფემინიზმის მიზანია გაათანასწოროს ქალები და კაცები… ხოდა მოიქეცით შესაბამისად.

ამერიკული ფეხბურთი – ურთიერთობებში

ამერიკული ფეხბურთი რაგბისგან გარდა რამდენიმე სხვა მნიშვნელოვანი განსხვავებისგან ერთი მნიშვნელოვანი დეტალით განსხვავდება:

რაგბში აკრძალულია “უბურთოზე თამაში” – და ეს გულისხმობს იმას რო თუ შენ არ გაქ ბურთი – ან კონკრეტულად იმ მოწინააღმდეგეს არ აქვს ბურთი ვისაც ეჯახები – უფლება არ გაქ მოწინააღმდეგეს შეეხო და არსებობს მხოლოდ რამდენიმე სტატიკური სიტუაცია როცა გაქ უფლება მიეხმარო შენიანს – უკვე მერე როცა წაიქცევა ან “გაიჭედება”.

რაც თარგმანში ჩვეულებრივ ენაზე ნიშნავს რო ბურთი როცა გაქ – სანამ ძღრენში არ გაყოფ თავს კისრამდე – ვერავინ მოგეხმრება. სამაგიეროდ შენს წინააღმდეგ 2 და მეტ კაცს აქვს დაცვის უფლება(თუმდაც მთელი მოწინააღმდეგე გუნდი ერთად მოგვარდეს – მოსულა, იგულისხმება რო ეგ იმათი შეცდომაა – შენ თუ პასის გაკეთება მოასწარი/მოახერხე შენები “ფეხზე” მეტნი არიან და ლელოს დადებენ, ძაან თავგანწირული სპორტია რა, რო დაუფიქრდე.)

და რაგბის მთელი “ძმობა” ლამის იზომება იმით რამდენად ახლოს “მოგყვებიან” – ანუ დროით იმ მომენტიდან რო “გაერჭობი” იმ მომენტამდე – უკნიდან რო მოგეხმარებიან შენები. (აი სინათლის სიჩქარე რო სვეტაფორზე მწვანეს ანთებიდან უკანა მანქანის სიგნალამდეა მაგ პონტში).

გუნდში თავზე იჯავამ და ცუდი ტიპი ხარ? – ეგ დრო რამდენიმე მილიწამით იმაზე მეტი ხდება ვიდრე საჭიროა – შედეგად სუ ბურთს კარგავ და სუ ტრამვებს იკიდებ… ამიტო teamplay skill -ები ძაან ვაჟნია რაგბის გუნდში, მოედანზეც და მოედნის გარეთაც, ფეხბრთივით ძერსკი და აძინ ნა პოლე ვოინი ვერ იქნები – გაიღვიძებ საავადმყოფოში.

ამერიკული ფეხბურთი იდეურად იგივეა, მაგრამ აქვს ძალიან საინტერესო დეტალი – ყველას შეუძლია ყველასთან ჭიდაობა – მიუხედავად იმისა სადაა და ვის აქვს ბურთი.

კაიფი იმაშია რო – როდესაც ბურთიანი გარბის შენ შეგიძლია ირბინო მის გარშემო, წინ, უკან, გვერდით და მოაშორო მოწინააღმდეგეები სანამ საერთოდ მიუახლოვდებიან, “გაუწმინდო” გზა – პირდაპირი გაგებით. ეს მოწინააღმდეგეების მოშორება ხდება მთელი მოედნის მასშტაბით – ნებისმიერი «მტერი» რომელიც დარჩა «დაუკავებელი» სადღაც მეორე ბოლოში – ბოლო ბოლო მივა ბურთიანამდე… ხშირად საერთოდ სირბილის გარეშე ხდება მოშორება – ცოცხალი კედლის გაკეთებით მაგალითად.

ამის გამო ამერიკულ ფეხბურთსაც ძაან ძმური ფსიქოლოგია აქ – როგორც დაცვაში, ისე თავდასხმაში, თანაც მნიშვნელოვანი დეტალით – შენ ეხმარები ადამიანს მანამ სანამ ის ძღრენში გაყოფს თავს. ბევრად უფრო ადვილი გასაწირია თავი როცა ბურთი გიკავია (რაგბში) – ვიდრე როცა სადღაც მოედნის ერთ კუთხეში ჭიდაობ ვიღაც მოზვერთან – იმისთვის რო ეს არ გაიქცეს და ან სხვისი პრობლემა არ გახდეს – ბურთთან უფრო ახლო რადიუსში, ან ვაფშე ბურთიანზე არ მივიდეს…

მარა მე ეხლა მინდა ვილაპარაკო ადამიანზე რომელიც უშუალოდ გარბის ბურთიანის გვერდით – და აშორებს უახლოეს «ძღრენს» – მისი ნამუშევარი ყველაზე მეტად ჩანს ერთი შეხედვისას

ეგ “მწმენდავი” ცალკე პროფესიაა ამერიკულ ფეხბურთში – არიან ტიპები რომლებიც იცავენ ქვოტერბეკს, არიან რანერები და კიდე პატარა “ქვე სპეციფიკაა” – რანერი-დამცველები(რომელიც მამენტ სხვა დროს თვითონაც რანერია)

და აი მაგრა გაგიტყდება ეგეთ დამცველს – გასახდელში რაღაც ტაქტიკების გარჩევისას რანერს რო მიუთითებ რამდენიმე შეცდომაზე მის მოქმედებებში, და ამართლებ ამას იმით რო იობანი ვროტ – გიცავ და მეც ხო მეთქმის სიტყვა რას როგორ უნდა აკეთბდე – შენთვის ვმუშაობ…  და ის რანერი რო მოგაძახებს აუ ბოზიშვილი ვიყო თუ მჭირდებოდეს შენი დაცვაო რა. (ტაკოე ბივაეტ, ი ჩასტა, რაგბშიც არიან ეგეთი «ყიყლიყო» როჟები და ასევე ცუდად ამთავრებენ)

ხოდა ასეთი ფრაზის მერე “ჩაეშვება” ხოლმე რომელიმე თავზე გასული რანერის კარიერა… იმიტო რო რანერები რომლებიც წყვეტენ შეგრძნებას რო მათზე მთელი გუნდი მუშობს და ამიტომ არიან მეტ/ნაკლებად წარმატებულები… თავში უვარდებათ… და კიდე მოსმენა არ უნდათ რას აკეთებენ არასწორად… რჩებიან მარტო

მთელი გუნდი ბრაზდება(შეგახსენებთ ვაფშეტა მას ეხმარება მეთლი გუნდი, გვერდზე მორბენალი დამცველები მხოლოდ 1-ელი ხაზია დაცვის) და ძალიან მელკი რაღაცეებში იწყებენ “გამოცლას”, იქ შემთხვევით ხელი გაეშვება იმიტო რო თითი ცოტა მეტად ეტკინა, იქ ზედმეტად გულს არ ამოიგდებს ვიღაცის მიდევნებით და ოფლის ბოლო წვეთამდე არ იწვალებს შეაჩეროს და…

ვ იტოგე ჯერ სანამ რანერის ტრამვებამდე მივა საქმე – ჯერ რატომღეც ეს რანერი თაჩდაუნებს ვეღარ აკეთებს, მერე მეტრებს ვეღარ იგებს, მერე ან გაუმართლებს და ზამენაზე მოხვდება, ან არ გაუმართლებს და ტრამვებით გაასვენებენ. (ეს «პროგრესი» ხდება თამაშიდან თამაშამდე და არა 1 თამაშზე, დაიმახსოვრეთ – მთელი «გუნდური თამაში» – ხდება თამაშებს შორის, ვარჯიშებზე, იქ წამოცდენილი არაკაცური ბაზარი და არაგუნდური მიდგომა – აისახება მერე მოედანზე)

მე მგონი ყველაზე დიდ ფრუსტრაციას ურთიერთობებში, ერთ-ერთ ყველაზე დიდს – იწვევს ეს დაუფასებლობა, და არაფერს უკან არ ითხოვ – ვერ დაუბრუნებს რანერი – მცველს «ვალს», ვერ დაგიცავს. ერთადერთი ითხოვ რო იმ რანერმა თაჩდაუნებს მიხედოს და ითხოვ რო მოგისმინოს რა შენიშვნებს აძლევ და შეიგნოს რო შენც უფლება გაქ მის ცხოვრებაში აზრი მოგეკითხებოდეს.

გინდა დამოუკიდებლობა? – ხელებიც დაუბანია ყველას, კარგი რანერებიც კი აუცილებლად უშვებენ ამ შეცდომას, მერე სხვა გუნდში გადადიან და იქ მეტი ეგრე არ შვებიან. ან არადა «რატომღაც» მთელი მათი გუნდი ჩაბანძებული და წარუმატებელია ვეჩნად… ნუ ან მიდიან სპორტიდან, ტრამვებით და უსახელოდ.