სადღაც იდო ატკრიტკები კაცური სიმართლეებით, რომლებიც ყველა მდედრს “ხუმრობა” ჰგონია
და ჩვენც ვიღიმით, მდედრებს კი არ ესმით რო ეს სიმწრის ღიმილია… ირონია ნარევი “ქალებს ხო არაფერი ეშველებათ” ღიმილი…
“მე რო რამეს გიყვები, ისე პროსტა გიყვები და შენ უნდა მომისმინო, ნუ ცდილობ მოაგვარო და გადაჭრა ეგ პრობლემები” – რამდენჯერმე კინაღამ საფეთქელში ვისროლე…
– აქ შეუხვიე
– ვიცი!
– წითელი
– ვიცი!
– აქ ცალმხრივია
– ბლიაძ ვიცი დედატრაკშიპატარაყლითნატყნავი (სუ მაინტერესებს რა უფრო უნდა გაუტყდეს, რო ტრაკში თუ რო პატარა ყლით)
და კულმინაცია:
“ძვირფასო ბებიაშენის სახლში ჯერ არ ვყოფილვართ და უბანში რო შევალთ მითხარი მერე საით ოკ? – ოკ”
5 წუთის მერე: “აქ უნდა შეგვეხვია…”
არც შენ ხარ პრარაბი, არც მე ვარ შავკანიანი მონა. მთხოვე? – მაცადე გაკეთება, არადა აკეთე შენით
და კიდე მუჟიკ სკაზალ რო გააკეთებს – ზნაჩით გააკეთებს და არა სააჭირო ყოველ 6 თვეში ერთხელ შეხსენება…
იზვინიწე ნო და
ვაფშე არ მესმის რა საჭიროა სხვა ფერები, რატო ირთულებთ ცხოვრებას?
ქალები…
ია ვაფშე პრედლაგაიუ ისეთ იარაღზე როგორიც თბილი საყვარელი არსების ცხარე ცრემლებით ტირიალია – ატვეჩაწ ღრიალით და შემაშინებელი მუშტების ქნევით…
პრავდა მნე სციკოტნა პრობავაწ მარა თქვენ სცადეთ და მოყევით… ღუდუშაურში რო მოვალ პერედაჩებზე…
ემანსიპაციი რაძი
წემ ბოლეე იმ დროს და იქ გააჩნდა სიტუაციას, ადგილს, რამდენად ვიხუმრე და ა.შ. – და 6 თვის მერე სრულებით სხვა კონტექსტში და სხვა სიტუაციაში წამოძახება…
და ვი ვოობშე კაჟეცა ვსე ტოლსტიე, თქვენ რო მოგისმინოთ კაცმა, ხოდა ბარემ მოჟეტ ხვაწიტ უჟე ობ ეტომ პარიცცა? – იზაბელა უჟე
აგრრრ!
ბლიაძ
ა იშო ხუჟე “ბუზი, ბუზი დადის ჭერზე, რანაირად ეწეპება ბუზის ფეხები ჭერზე?…” – ლუდშე პამალჩიწე და ჩაგვეხუტეთ რა
ასობენა მას მერე რაც უკვე დავაგვიანეთ ა ვი ტაკ ი ნე რიშილი…
რო იცი რო აწი იქნება ისტერიკა ან იმაზე რო მატყუებო, ან იმაზე რასაც უპასუხებ… დაღეჭეთ სტიმოროლი, კარგია გულისთვის…
რო იცი რო ჯაჯღანი უნდა მარა ჯერ იქეთ რო უნდა ეხვეწო რო მოჯვას რაზეც ნუდა ჯაჯღანი…
Qali vici me quxnashi 
heheee, zustad 😀
ჩვენც ვერ გიტანთ
hoda amashia mteli mugami 😀