მოკლედ მიდის რაინდი, დაიღალა, 9 მთა აქ გადავლილი უკვე
მივა წყაროსთან, დაინახავს წყაროს პირას ზის 3 თავიანი გველეშაპი
მოიკრებს ბოლო ძალებს, იშიშვლებს ხანჯალს და ეძგერება საბრძოლვლეად
მოჭრის 1 თავს – იმას ამოსდის 2, კიდე მოაჭრის, კიდე ამოსდის 2 და ა.შ.
უკუღმა სარკიდან ყურებაც სცადა, ისიც ქნა, ესეც ქნა, ვერ მოუხერხა ვერაფერი, ბოლოს დაღლილი დაქანცული დაეცემა ზურგზე ეს გმირი და მოემზადება სასიკვდილოდ
გველეშაპი ეკითხება:
– რა გინდა? რატო მაჭრი ამ თავებსო?
– წყალი მინდაო
– მერე დალიე შე დედამოტყნულოო!
ეგრე მჭირს სუ ცხოვრებაში(და ბევრს გვჭირს კიდე) რა მინდა? – მინდა უბრალოდ ისე ლაით ურთიერთობა, ცოტა სექსი, ცოტა მოფერება
გავიცნობ გოგოს, დავინახავ მერე იმის “გველეშაპებს” ამ ჩემი “წყლის” შორი ახლო მჯდომებს და ვეცემი და ვაჭრი თავებს… მერე ვიღლები, ვიქანცები და ვნებდები ბოლოს (ან უარესი – აღმოვაჩენ რო მე გველეშაპს ვებრძვი და ის გოგო იმის თავებს თვითონ აცოცხლებს)
ხოდა რა ყლე გვინდა? – გინდა წყალი – დალიე და წადი რა, ზის გველეშაპი, იჯდა შენამდე – იჯდება შენს მერეც, ზავაცკოია რა, რა შეეცი
იმენნა დედამოტყნული რაინდის სინდრომი ბლიად
რაღაც ძველი გამოცდილებებიდან გვიზის ხოლმე ეგ გველეშაპები გონებაში და რთულია ხანდახან ტვინი შეარყიო ადამიანმა, რომ სადღაც რომ იჯდა ის გველეშაპი და წყალს არ გასმევდა, იმას არ ნიშნავს რომ ყველგან ეგეთი ვრედნია.
exactly