ქორწინება – კომუნიზმი

იცით, რო დაჯდე და ნებისმიერ საშუალო ადამიანს დაელაპარაკო, “რას ითხოვს” მთვრობისგან და როგორ მოწყობას ააწყობდა – “რო მისცე”

სადღაც 30 წუთი ჩაძიების მერე ჯიგრულ კომუნიზმს აღგიწერს, და თუ კიდე სწორ ჩამჭრელ კითხვებს დაუსვამ – ფსევდო-კომუნისტურ ტირანიაშიც გადავარდება.

(მათთვის ვისაც აინტერესებს რა არის კომუნიზმი საყველპურო გაგებით და რატო ვიყენებ იმენნა სიტყვა კომუნიზმს და არა სოციალიზმს, მეც მაეჭვებდა რომელს უფრო შემედარებინა, მე ეს სტატია მომეწონა: http://www.diffen.com/difference/Communism_vs_Socialism )

ადამიანი ვერ იტანს შეჯიბრს (იმიტო რო ვერ ეგუება მარცხს და მჯობნის მჯობი არ დაილევა)

ადამიანი ვერ იტანს ცვლილებებს, იმიტო რო ცვილებები 50/50 ხიფათის მომტანია

ადამიანი ზარმაცია და უნდა ის რაც სხვას აქვს – მინიმანული დანახარჯებით

პრინციპში ამან განაპირობა წინა საუკუნეში საკმარისზე მეტი “კომუნისტური” სოფლების, ქვეყნების და გაერთიანებების მცდელობები(და ალბათ ეს მცდელობები კიდევ ბევრჯერ იქნება)

იცით რა “კლავს” კომუნიზმს? – არჩევანის თავისუფლება.

ამაზეა ყველა, ვაფშე ყველა, ფუტურისტული კომუნისტ-სოციალისტური წიგნები(და მერე მათზე გადაღებული ფილმები და ა.შ.) – რო კომუნიზმი მუშაობს მანამ, სანამ ადამიანებს “დანიშნულებას” უსჯის რაღაც “ზე-ცენტრი”(სოციალური მოლაპარაკება…) – როგორცკი ვიღაცას ეს დანიშნულება აღარ უნდა, კომუნიზმი მთავრდება, იმიტო რო ქვეყანას არ ჭირდება 7-ზე მეტი მეცნიერი, განსაკუთრებით თუ ის 1 “სამაზვანეცი” “მართლა ნიჭიერი” მეცნიერი ყველა დანარჩენ “დანიშნულ” მეცნიერებს სჯობია, არ ჭირდება 2 “პარტიის ლიდერი” და ა.შ.

არ შეიძლება არ “დააფასო” ვინც უკეთესია და იმან “მეტი” ვერ მიიღოს, ბევრი მიზეზი აქვს ამას, როცა შენ ცდილობ “სლაბები” წამოწიო ზევით – შენ ავტომატურად მალევე ამუღამებ რო “ადაბლებ” ძლიერებს (ხშირად ძალადობრივად) და ჯამში “სამართლიანობის აღდგენით” – კლავ საკუთრ სისტემას გრძელვადიან პერსპექტივაში, კლავ პროგრესს და კლავ ჯამში ყველაფერს რისთვისაც ეს ყველაფერი ვაფშე წამოიწყე თავიდან

უბედურება იმაშია რო საშუალო ადამიანს არ შეუძლია თვალი გაუსწოროს რეალობას რო სასტიკი და დაუნდობელი კაპიტალიზმი (სხვანაირად: თამაშის წესებიანი “ზაკონ ჯუნგლეი”, რომელშიც ვიჟივაიუტ ვსე – ნო რაზვლეკაიუცცა სილნეიშიე, და მჯობნის მჯობნი არ მთავრდება…) – რეალურად ერთადერთი “მართებული” ფორმაა რომელიც იწვევს განვითარებას, პროგრესს, გაუმჯობესებას და რაღაც პონტში საბოლოო ჯამში “ჭეშმარიტად” სამართლიანია.

იმიტო რო ყველა მიიღებს დამსახურების შესაბამისად, თანაც დამსახურების “ნულოვანი დონე” განისაზღვრება სხვისი დამსახურებებით და როცა ყველა ბევრს ცდილობს – ნულოვანი დონეც მალევე მიდის ზემოთ და კიდევ და კიდევ უკეთესზეა მოთხოვნა

რა თქმა უნდა კაპიტალიზმს აქვს “პატალოკის” მომენტი, რომელიც მოითხოვს საკმაოდ ხელოვნურ ჩარევებს, თუნდაც იმიტო რო “უკეთესის” უფრო მალე და მეტისთვის მიწოდების შეჯიბრში ისე იწაფებიან “მიმწოდებლები” რო ბოლოს იმაზე მეტს და ერთნაირად მაღალ ხარისხიანს აწვდიან – ვიდრე ბაზარს შეუძლია აითვისოს და “სამართლიანად” დაუფასოს…

რიგით ობივატელს ეს ყველაფერი არც ესმის და არც უნდა რო გაიგოს, მას უნდა:

“მი-ითხოვოს გოგო”, ქონდეს გარანტირებული სექსი, არ ეშინოდეს “შეჯიბრის”, არ ეშინოდეს კონკურენციის, თვითონაც იყოს მშვიდად და არ უწევდეს მონაწილეობა კონკურენციაში, ქონდეს გარანტირებული საკვები, გარანტირებული დაფასება, არ მოეთხოვებოდეს მუდმივად ახალი კრეატიულობა, აზროვნება, მოძრაობა…

იმ გოგოსაც თავის მხრივ – უნდა რო “გა-თხოვდეს”, აღარ იწვალოს გარეგნობაზე, არ ინერვიულოს “შინაგან სიცარიელის ამოვსებაზე” (რომელსაც მანამდე ოსტატურად ქმნის ტრადიციული აღზრდა), იყოს დაფასებული, გძნობდეს თავს “სტაბილურად სასურველად”, არ ნერვიულობდეს მომავალზე და კონკურენციაზე

ისევ და ისევ საშუალო ადამიანზე ვსაუბრობთ

კომედია იმაშია რო ეს “საშუალო” სტანდარტები გადადებული გვაქ ყველას, ყველაზე გონიერ ადამიანებსაც კი ქვეცნობიერად იმდენი უტენეს თავში ეს სცენარი რო მასაც ეს უნდა და ყველაზე კარგ ფინანსისტებსაც, I’m sure მომენტში აქვთ სისუსტის წუთები როცა უნდათ რო კონკურენცია, შეჯიბრი, მოთხოვნა-მიწოდება, ბაზარზე ახლის შეთავაზება და ეს ყველაფერი არ არსებობდეს – უბრალოდ შტამპონ ერთი კონკრეტული მოდელის “ტუფლი” და იმ ტუფლს ყავდეს მუდმივი მომხმარებელი – პროსტო იმიტო რო ასეთია სოციალური მოლაპარაკება და ყველა სხვა ქარხანაც იგივე ტუფლს აწარმოებს ზუსტად – რო არ იყოს შეჯიბრი, და ეს შეჯბრის არ ყოფნა იწვევს იმას რო ბაზარზე საერთოდ არ ჩნდება უკეთესი ტუფლი, მარა for a while ყველას კიდია “სტაგნაცია” – იმიტო რო სტაგნაცია ზა ტო “მშვიდი” სტაბილურობაა…

კი, კაპიტალიზმს აქვს ის მინუსი რო ხშირად “მოთხოვნა-მიწოდების” დამახინჯება ხდება და რესურსების ფუჭი ხარჯვა რაღაც იდიოტიზმების წარმოებაზე და “დუტი პიცოტების” გამოშვებაზე, როცა დუტი ყველანაირი რაციონალური მოსაზრებით დებილობა უნდა იყოს მარა მოსწონს ხალხს და… დუტი პაჯერო… 57-ე ერთნაირი მუტლის დევნაზე დროის 90%-ის ხარჯვა გაუგებარია რა “სიახლის” მოლოდინში…

მოკლედ, შეუძლებელია კონკურენტულ, თავისუფალ ბაზრიან, თანაბარ სუბიექტებიან ბიზნეს გარემოში – არსებობდეს კომუნისტური წყობილებები და ისენი დიდხანს ძლებდნენ (ძალადობის და ტირანიის გარეშე იასნად).

 

ცოლ-ქმრობა არის მინი-კომუნისტური სახელმწიფო, რომელშიც ბოლო დროა როლების განაწილებაც აღარავის უნდა (კსტაწი ზოგ კომუნისტურ იდეოლოგიაში ეს ასეც წერია რო 1 ადამიანი ხან მეცნიერი უნდა იყოს, ხან ფერმერი, ხან სპორცმენი, ხან ის და ხან ეს როგორც მის გულს გაეხარდება – არადა რეალურად 21-ე საუკუნეში ხო გასაგებია რო ეს დედასმოუ…ვს ყველანაირი პროდუქტის ხარისხს და რეალურად ადამიანს არც უნდა ეს მიდებ მოდება, მას უნდა მაგარი იყოს იმაში რასაც გრძნობს რო მისია…) ხოდა ცოლ-ქმრობა არის ზუსტად იგივე რაც უცებ ამ კაპიტალისტურ, ბიზნეს სამყაროში რო იჩითება ქვეყანა, იკეტება საკუთარ თავში და ხდება კომუნისტური… ეგრევე გასაგებია რო განწირულია, განწირულია ჯერ “ქამრის მოჭერაზე”, მერე ჩამორჩენაზე, მერე რევოლუციაზე, მერე…

გარდა იმისა რო მართლა ყველა შორდება ბოლო წლებია, უკვე ხელსაც რო აწერენ “დებილი” თუ არ არის თვიდანვე იციან რო ცოტა ხანში გაეყრებიან… მარა მაინც “საჭიროა” და აწერენ… გარდა ამისა ვინც მაინც არ შორდება – შორიდანვე ეტყობათ რო ან ინტელექტი და თვისუფლების ხარისხი აკლიათ… ან – ან ძააააააააააალიან იშვიათ შემთხვევაში მართლა ისეთი კავშირი აქვთ – რომელიც არ ზღუდავს მათ თავისუფლებებს… მარა ჯამში ეგენიც იშლებიან – იმიტო რო ჩვენ როგორც გაგვზარდეს ამ ფსიქიკას არ აქვს ხელსაწყოები როგორ იმუშაოს თავისუფალ რეჟიმთან უმტკივნეულოდ 😦

მე ვფიქრობ ნელ-ნელა ჩვენი მშობლების თაობა რო წავა და ჩვენ რო ვიქნებით მშობლები “აღარ გატეხავს” რო წყვილმა უბრალოდ ერთად იცხოვრონ, ასეთ დროს მოლაპარაკებაც ბევრად უფრო “თანაბარი და ლიბერალურია” და არ არის მორგებული არანაირ ტრადიციებს და კლიშეებს და ერთის მხრივ მეტად დრეკადია და ადვილად შეცვლადი-გადაწყობადი, მორგებადი მუდმივად აჩქარებულ სამყაროს, სოციალურ ქსელებს, უზარმაზარ “მიწოდებას”

მეორეს მხრივ ეს “მართლა უპრობლემო ერთად ცხოვრება” (და არა ის ეხლა როა ერთად რო გადავლენ და ნახევარი ქალაქი რო მათზე ჭორაობს და ლამის ცოლ-ქმრობაზე უარესი პონტი როა) არც ისეთი “ნათესაობებ-ჩარეული” კომიტმენტი არ არის რო უაზროდ გადაეწებო ერთმანეთს ისე რო მერე გან-წეპებაში ხელებს აფათურებდეს ვიღაცის მამიდები… ხოდა იქნებ სხვა ფორმაში, არა კომუნისტური და არა სოციალისტური, არა უტოპიური და თანამშრომლობით-ბიზნეს-მეგობრული თანაცხოვრებები გამოვიდეს რამე რავი…

 

ჩვენ? – ჩვენ არაფერი გვეშველება და მოგვტყნია პატრონი, ჩვენი თაობის სისულელე მეოცნებე მდედრებით რომლებიც ოცნებობენ “დაბერებამდე ერთად ყოფნაზე” და რო უხსნი ამ ყველაფერს გპასუხობენ “ანუ რა, პრობლემა იმაშია რო მე, ცოლი, ვმუშაობდე? – კარგი რა…” – და ხვდები რო მისი ტვინი ბლოკავს სიმართლის მიღებას მთელი სიგრძე-სიგანით და ცდილობს გაამარტივოს და ცდილობს პირველ რიგში “გათხოვების” (სიტყვის სრული მნიშვნელობით) მოთხოვნილება იყოს პირველ პლანზე და ის დაიცვას… ნუ კაცები ეხლაც ყლეები ვართ და მერეც ყლეები ვიქნებით და ადრეც ყლეები ვიყავით, ცოლ-ქმრობის ინსტიტუცია დიდი ხანია დგას ქალებზე, ქალების მოგონილია და მგონი ოდესღაც ვიღაც ქალებმა ჯიგრული “yes”-ი შემოკრეს კაცები რო ეგრე დააღორეს…