Public Places

ბევრს აქვს ალბათ ვერსია რაშია “კიბორგა” მაგარი

ო და იმ დღეs ვფიქრობდი… იცით რა არის ჩემი “კანიოკი”? – კაიფში ჩაჯმა.

აი ლუბოი ფართის, სხადნიაკს არ ვიცი… ალბათ 50 კაცამდე რადენობით – ვაფუჭებ.

ყველა რაღაც დაგრუზული, შეკუმშული ხდება…

როგორცკი წამოვალ – მერე, მეორე დღეს ყველა ყვება “აუუუ რო წახვედიიი მერე დაიწყო თუ დაიწო, არ უნდა წასულიყავი”

თავიდან მეგონა რო პროსტო აჭარბებენ და მაშურებენ, მარა მერე როცა ასეთი რამ ძალიან ბევრჯერ განმეორდა მოვიდა ჩემამდე რო არ უნდა წავსულიყავი კი არა – კიდევ კაი წავედი თქვე საწყლებო.

ექსპერიმენტისთვის ვეცადე “ბოლომდე!” ჯდომას, აი დილის 6-მდე, მეთქი იქნება რამე საათს რო გადაცდება იმის ბაზარია… მამენტ არის ეგეც – ღამის 2-ზე ადამიანებს რაღაც მოსდით, დავიგინები, ქალები ხდებიან Horny და კაცები ხდებიან გაბედულები… მარა თუ მე იქ ვარ – მაინც პიზდეცია დიდწილად, შეკუმშულობა და ყველა იშლება, ხშირად 2-მდე 😀

ეხლა ვინმე იტყვის იმიტო რო არ სვამო, ნა ვსკიდკუ დაგისახელებთ 10 ადამიანს რომელიც არ სვამს და party killer-ი არაა. მართალია ეგეც არი რაღაც დოზით ალბათ, ანუ მე უნდა ვსვამდე მაინც რო ეგეთი პროფესიონალი ჩამჯმელი არ ვიყო

მოკლედ

ბავშობიდან საზოგადოებრივი ადგილების ფობია მაქ

ხან აგორა ფობიას ვარქმევდი, ხან კომპლექსს, ხან კიდევ რას…

ერთხელ ფსიქოლოგთანაც კი ვიარე – არ შემიძლია კლუბებში/ბარებში მოშვება თქო

დავალებებს მაძლევდა, ვთქვათ მისვლა და 1 საათი ყოფნა, მისვლა და 1 ადამიანის გაცნობა, მისვლა და 1 მეგობრის გამოცნაურება, მისვლა და 1 მეგობრის იგნორირება განზრახ… და ა.შ. ყველაფერი მარტივი ხდებოდა მაშინვე, მშვენივრად ვგრძნობდი თავს, მივდიოდი, მისწორდებოდა, მოვდიოდი.

5 ეგეთი დავალების მერე გამოვუცხადე მკიდია – განვიკურნე კომპლექსისგან თქო და შევეშვი, კი მომაძახა ჩემი ფეხები გაიკურნეო მარა…

რატო? რა ძალაა? – რავი ამხელა კაცი ვარ ამის დედა ვატირე, ბარში ნორმალურად თავის გრძნობა არ უნდა შემეძლოს?

ამის გამო მერე “ზავიძენიები” არ ვიცი, მერე გოგო რო სადმე უნდა დავპატიჟო რამე ისეთზე ვპატიჟებ რო თუ წამომყვა – ზნაჩიტ უკვე გადაწყეტილი აქ რო ვევასები, ან მახვევინებს… 😀

ზღვაზე ყოფნაც არ შემიძლია… არადა ბავშობიდან ვცურავ, კარგად ვცურავ, წყალი ძალიან მიყვარს…

მარა იმვადროულად:

მილიარდი ხალხი როა გარშემო დამოუკიდებლობის დღეზე და მე რო უნდა ჩემი “3დ კამერა” წარმოვუდგინო საზოგადოებას – ვაფშე არაფერი არ მაწუხებს

კონცერტი რო გვაქ დასაკრავი სადმე – უპრობლემოდ ვგრძნობ თავს იმავე ბარში სადაც სხვა დროს ვერ შევალ.

ზღვაზე რო ვარ მარა რაგბის ტურნირზე გამოვდივარ – ვსიო ოკ

პახოდში – სანამ მიზანი გვაქ სად მივდივართ, სირთულეებია და პრობლემები – კაია, კემპინგ-პახოდი თუა – გაქცევა მინდება(და გამოვრბივარ) – აი camping open air-ების წარმოდგენზეც კისერში მიჭერს…

აგერ ბოლოს ფლი-მარკეტზე სული შემეხუთა.. ალბათ ეგრე გრძნობენ თავს კლაუსტროფობები, მაკანკალებდა, ყველა მეზიზღებოდა… რა მიზეზი არ მოვიგონე რო მომეხია სასწრაფოდ იქედან… არადა ველოსიპედი რო მყოლოდა ან რამე გამეტანა ჩემით გასაყიდად – ვიქნებოდი მშვენივრად.

ფინალი:

გუშინ მეგობარს ვთხოვე წამიყვანე სადმე თქო, მამრს.

საღამოს გამიყვანა სადაც თვითონ ხშირად დადის და საბოლოოდ გაიხსნა ცა და ამღერდნენ ანგელოზები(ნწუ არ დამილევია არ მომიწევია)

წამოიდგინეთ… “ირაკლას სარეპეტიციო”(პრი ტომ ფიშკა ირაკლიში არაა, პროსტო სარეპეტეციო როა რა, კლასიკური garage სარეპეტიციო), ცუდად მოჭიმული იატაკით, ჩამოლეწილი და სითხეებ მიწუწებული კედლებით, სკამების მაგივრად დამტვრეული ყუთები რო ყრია… და რატომღაც ეგეთ ადგილას – უამრავი ხალხი, და ყველა ბედნიერია.

მივედი მფლობელთან მეთქი ძმაო – შენ ხარ გენიოსი.

იმიტო რო იმან იცის ადამიანების საიდუმლო… არც ძვირიანი სკამებია საჭირო, არც დესლა დიზაინი, არც განათბა…

ადამიანები სიამოვნებას იღებენ ურთიერთობისგან.

პროსტო ერთმანეთს ეურთიერთებიან – და ეს ყოფნით აბსოლიტურად კმაყოფილები იყვნენ იმით სადაც არიან და რასაც აკეთებენ, არ ეჩვენებათ ერთმანეთი პუსტოი ადგილებად, არ გრძნობენ საკუთარ თავს უმნიშვნელო ნაგვად იმის გამო რო ერთმანეთის ხმის გაგონება ყოფნით ბედნიერებისთვის, ნუ და სასმელი კატალიზატორად… ხოდა ეგ “ბანძი” გარემო სამაგიეროდ გაახლოვებს, არაფერი არაა ერთმანეთის გარდა…

მე არ შემიძლია რამეს არ ვაკეთებდე და მიზანი არ მქონდეს, ბოლოს ვიჯექი, ვუყურებდი ბარმენს, არაფერი ისეთი – პროსტა იღებდა შეკვეთებს და ასხამდა და ვფიქრობდი რო თუ როდესმე მე შევძლებ ბარებში “სიარულს” – ეს იქნება ან ბარმენის როლში, ან მფლობელის როლში ან რამე ეგეთი…

არ შემიძლია უმიზნობა.

თავს ვგრძნობ არაკაცად, არასრულად, დაბნეულად, დაკარგულად

რაც არ უნდა გოგოები გამომელაპარაკონ – ვიღაც უცხოელი ტიპშები, ველაპარაკები და სასტიკი გრძნობა მაქ როგორი უაზროა რასაც ვაკეთებ, არ ვიცი…

სახლში რო ვიყო რას ვიზამდი რო? – ვიჯდებოდი fb-ზე ვთქვათ(ეგრეც არაა freelancer_ობის გამო რეალურად სულ რაღცას ვაკეთებ, ან საკუთრ პროჯექტს, ან დაკვეთას, კომპთან რო ვარ პარალელურად სუ საქმე მიდის) – მარა მაინც, მირჩევნია მარტო ვიყო – ვიდრე გამოცარიელებულ ურთიერთობებს ვაწარმოებდე. მარტო რო ვარ ვფიქრობ რამეს, ვგეგმავ, მერე ვახორციელებ, ვის იცნობთ ჩემდენი ინტერესებით, ჰობიებით და კაკიდებულ-გამოკიდებულობებით?

ხოდა გუშინ მივხვდი რო ამაზე დავწერ და საბოლოოდ შევეგუები ჩემ თავს – არ შემიძლია მე კლუბები, ბარები, ტუსოვკები, პლიაჟები, სვეცკობები – არა იმიტო რო ვინმე ცუდი როჟაა, იმავე ადამიაებთან ძალიან ძალიან კარგად ვურთიერთობ სხვა სიტუაციაში. არ შემიძლია უმიზნო არსებობა, პროსტო დება, ცაში ყურება – პირის გაღება/დახურვა, cheap talk-ი…

1 წლის წინ ბარში Board game-ი რო ვითამაშეთ ადრე, რომელიც ისევე მხოლოდ ურთიერთობაა რეალურად – მარა მიზანი აქ რაღაც, არც… არც დამიშვია რო ბარში ვარ, სულ ერთი იყო სად ვიყავი, კლუბში გოგოები რო სტოიკაზე ცეკვავენ, იმათ ფეხებში ვითამაშებ board games და ვიქნები ყველაზე მხიარული, ყველას გავიცნობ, არავის არაფერ კაიფში არ ჩავუჯვამ – სანამ ტვინი დაკავებული მაქ და სანამ რამე მიზნიანს ვაკეთებ…

წამიყვანეთ რა აზრიან ივენთბზე ბიძიებო დეიდებო, არა აზრიანი ის არაა “დესლა დიჯეი რო უკრავს” – უკრავს და მე რა ყლე ვაკეთო მერე? – ნწუ, აზრიანია ყველას რო რაღაც დავალება აქ და მიზანი…

კაით ხო, დავეტევი სახლში