ამერიკული ფეხბურთი – ურთიერთობებში

ამერიკული ფეხბურთი რაგბისგან გარდა რამდენიმე სხვა მნიშვნელოვანი განსხვავებისგან ერთი მნიშვნელოვანი დეტალით განსხვავდება:

რაგბში აკრძალულია “უბურთოზე თამაში” – და ეს გულისხმობს იმას რო თუ შენ არ გაქ ბურთი – ან კონკრეტულად იმ მოწინააღმდეგეს არ აქვს ბურთი ვისაც ეჯახები – უფლება არ გაქ მოწინააღმდეგეს შეეხო და არსებობს მხოლოდ რამდენიმე სტატიკური სიტუაცია როცა გაქ უფლება მიეხმარო შენიანს – უკვე მერე როცა წაიქცევა ან “გაიჭედება”.

რაც თარგმანში ჩვეულებრივ ენაზე ნიშნავს რო ბურთი როცა გაქ – სანამ ძღრენში არ გაყოფ თავს კისრამდე – ვერავინ მოგეხმრება. სამაგიეროდ შენს წინააღმდეგ 2 და მეტ კაცს აქვს დაცვის უფლება(თუმდაც მთელი მოწინააღმდეგე გუნდი ერთად მოგვარდეს – მოსულა, იგულისხმება რო ეგ იმათი შეცდომაა – შენ თუ პასის გაკეთება მოასწარი/მოახერხე შენები “ფეხზე” მეტნი არიან და ლელოს დადებენ, ძაან თავგანწირული სპორტია რა, რო დაუფიქრდე.)

და რაგბის მთელი “ძმობა” ლამის იზომება იმით რამდენად ახლოს “მოგყვებიან” – ანუ დროით იმ მომენტიდან რო “გაერჭობი” იმ მომენტამდე – უკნიდან რო მოგეხმარებიან შენები. (აი სინათლის სიჩქარე რო სვეტაფორზე მწვანეს ანთებიდან უკანა მანქანის სიგნალამდეა მაგ პონტში).

გუნდში თავზე იჯავამ და ცუდი ტიპი ხარ? – ეგ დრო რამდენიმე მილიწამით იმაზე მეტი ხდება ვიდრე საჭიროა – შედეგად სუ ბურთს კარგავ და სუ ტრამვებს იკიდებ… ამიტო teamplay skill -ები ძაან ვაჟნია რაგბის გუნდში, მოედანზეც და მოედნის გარეთაც, ფეხბრთივით ძერსკი და აძინ ნა პოლე ვოინი ვერ იქნები – გაიღვიძებ საავადმყოფოში.

ამერიკული ფეხბურთი იდეურად იგივეა, მაგრამ აქვს ძალიან საინტერესო დეტალი – ყველას შეუძლია ყველასთან ჭიდაობა – მიუხედავად იმისა სადაა და ვის აქვს ბურთი.

კაიფი იმაშია რო – როდესაც ბურთიანი გარბის შენ შეგიძლია ირბინო მის გარშემო, წინ, უკან, გვერდით და მოაშორო მოწინააღმდეგეები სანამ საერთოდ მიუახლოვდებიან, “გაუწმინდო” გზა – პირდაპირი გაგებით. ეს მოწინააღმდეგეების მოშორება ხდება მთელი მოედნის მასშტაბით – ნებისმიერი «მტერი» რომელიც დარჩა «დაუკავებელი» სადღაც მეორე ბოლოში – ბოლო ბოლო მივა ბურთიანამდე… ხშირად საერთოდ სირბილის გარეშე ხდება მოშორება – ცოცხალი კედლის გაკეთებით მაგალითად.

ამის გამო ამერიკულ ფეხბურთსაც ძაან ძმური ფსიქოლოგია აქ – როგორც დაცვაში, ისე თავდასხმაში, თანაც მნიშვნელოვანი დეტალით – შენ ეხმარები ადამიანს მანამ სანამ ის ძღრენში გაყოფს თავს. ბევრად უფრო ადვილი გასაწირია თავი როცა ბურთი გიკავია (რაგბში) – ვიდრე როცა სადღაც მოედნის ერთ კუთხეში ჭიდაობ ვიღაც მოზვერთან – იმისთვის რო ეს არ გაიქცეს და ან სხვისი პრობლემა არ გახდეს – ბურთთან უფრო ახლო რადიუსში, ან ვაფშე ბურთიანზე არ მივიდეს…

მარა მე ეხლა მინდა ვილაპარაკო ადამიანზე რომელიც უშუალოდ გარბის ბურთიანის გვერდით – და აშორებს უახლოეს «ძღრენს» – მისი ნამუშევარი ყველაზე მეტად ჩანს ერთი შეხედვისას

ეგ “მწმენდავი” ცალკე პროფესიაა ამერიკულ ფეხბურთში – არიან ტიპები რომლებიც იცავენ ქვოტერბეკს, არიან რანერები და კიდე პატარა “ქვე სპეციფიკაა” – რანერი-დამცველები(რომელიც მამენტ სხვა დროს თვითონაც რანერია)

და აი მაგრა გაგიტყდება ეგეთ დამცველს – გასახდელში რაღაც ტაქტიკების გარჩევისას რანერს რო მიუთითებ რამდენიმე შეცდომაზე მის მოქმედებებში, და ამართლებ ამას იმით რო იობანი ვროტ – გიცავ და მეც ხო მეთქმის სიტყვა რას როგორ უნდა აკეთბდე – შენთვის ვმუშაობ…  და ის რანერი რო მოგაძახებს აუ ბოზიშვილი ვიყო თუ მჭირდებოდეს შენი დაცვაო რა. (ტაკოე ბივაეტ, ი ჩასტა, რაგბშიც არიან ეგეთი «ყიყლიყო» როჟები და ასევე ცუდად ამთავრებენ)

ხოდა ასეთი ფრაზის მერე “ჩაეშვება” ხოლმე რომელიმე თავზე გასული რანერის კარიერა… იმიტო რო რანერები რომლებიც წყვეტენ შეგრძნებას რო მათზე მთელი გუნდი მუშობს და ამიტომ არიან მეტ/ნაკლებად წარმატებულები… თავში უვარდებათ… და კიდე მოსმენა არ უნდათ რას აკეთებენ არასწორად… რჩებიან მარტო

მთელი გუნდი ბრაზდება(შეგახსენებთ ვაფშეტა მას ეხმარება მეთლი გუნდი, გვერდზე მორბენალი დამცველები მხოლოდ 1-ელი ხაზია დაცვის) და ძალიან მელკი რაღაცეებში იწყებენ “გამოცლას”, იქ შემთხვევით ხელი გაეშვება იმიტო რო თითი ცოტა მეტად ეტკინა, იქ ზედმეტად გულს არ ამოიგდებს ვიღაცის მიდევნებით და ოფლის ბოლო წვეთამდე არ იწვალებს შეაჩეროს და…

ვ იტოგე ჯერ სანამ რანერის ტრამვებამდე მივა საქმე – ჯერ რატომღეც ეს რანერი თაჩდაუნებს ვეღარ აკეთებს, მერე მეტრებს ვეღარ იგებს, მერე ან გაუმართლებს და ზამენაზე მოხვდება, ან არ გაუმართლებს და ტრამვებით გაასვენებენ. (ეს «პროგრესი» ხდება თამაშიდან თამაშამდე და არა 1 თამაშზე, დაიმახსოვრეთ – მთელი «გუნდური თამაში» – ხდება თამაშებს შორის, ვარჯიშებზე, იქ წამოცდენილი არაკაცური ბაზარი და არაგუნდური მიდგომა – აისახება მერე მოედანზე)

მე მგონი ყველაზე დიდ ფრუსტრაციას ურთიერთობებში, ერთ-ერთ ყველაზე დიდს – იწვევს ეს დაუფასებლობა, და არაფერს უკან არ ითხოვ – ვერ დაუბრუნებს რანერი – მცველს «ვალს», ვერ დაგიცავს. ერთადერთი ითხოვ რო იმ რანერმა თაჩდაუნებს მიხედოს და ითხოვ რო მოგისმინოს რა შენიშვნებს აძლევ და შეიგნოს რო შენც უფლება გაქ მის ცხოვრებაში აზრი მოგეკითხებოდეს.

გინდა დამოუკიდებლობა? – ხელებიც დაუბანია ყველას, კარგი რანერებიც კი აუცილებლად უშვებენ ამ შეცდომას, მერე სხვა გუნდში გადადიან და იქ მეტი ეგრე არ შვებიან. ან არადა «რატომღაც» მთელი მათი გუნდი ჩაბანძებული და წარუმატებელია ვეჩნად… ნუ ან მიდიან სპორტიდან, ტრამვებით და უსახელოდ.